De eerste keer dat ik voor hen mocht tekenen was in Kamerik. Ik had een rol a0-vellen mee en (natuurlijk) groene markers. Ik was op tijd en vond een mooie glazen wand waar ik mijn platen aa op kon hangen. Ik moest er goed kunnen werken maar de mensen moesten het ook goed kunnen zien, natuurlijk.
Het werd een enorm leuke bijeenkomst – even wennen aan het groene licht wel, ik kreeg lichte associaties met Harry Potter’s Slytherin – maar al gauw had ik een flinke reeks platen bij elkaar getekend. Over de geschiedenis van het Groene Hart en hoe mee ermee omging in de Middeleeuwen (niet heel best) en welke plannen er zijn voor de toekomst (iets meer best).
De samenwerking beviel goed; ik maakte de analoge platen digitaal met mijn handige scan-appje (auto-correct wil er scanaapje van maken, haha) en men was tevreden. Dus ik mocht nog een keer! Dat is toch het beste compliment, he.
De laatste keer tekende ik niet op a0-vellen maar had ik een foamboard mee, met een ezel. Het voordeel daarvan is dat je dan nog zichtbaarder bent natuurlijk. Ik kreeg een plek naast het podium, wat goed uit kwam zodat ik erop kon staan om te werken aan het foamboard. Ik ben 1.82m lang maar voelde me toch een soort tekenkabouter.
Mijn Neulandmarkers gleden over het gladde oppervlak en hoewel het beginnen toch altijd spannend is (ik schets nooit) is er weer een fijn resultaat tevoorschijn getoverd (lekker bezig, tekenhand).
Hieronder vind je het resultaat.
En nu is het natuurlijk hopen dat Stichting Het Groen Hart mij wéér vraagt…
